Η ΟΔΥΣΣΕΙΑ ΕΝΟΣ ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΚΑ ΠΡΟΣΛΗΦΘΕΝΤΑ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΡΧΗ
           Είμαι ένας από τους χιλιάδες δημοτικούς αστυνόμους που - εν μια νυκτί - βρέθηκα στο δρόμο. Σαν πτυχιούχος πανεπιστημίου και άριστος γνώστης δύο γλωσσών και η/υ, όπως πάνω - κάτω και η πλειοψηφία των συναδέλφων μου, περνώντας το κατώφλι της αξιολόγησης του ΑΣΕΠ για την πρόσληψη και την οριστικοποίηση της με οκτάμηνη ειδική εκπαίδευση και εξετάσεις αξιολόγησης στο τέλος της, θεώρησα ότι άφηνα πλέον πίσω μου τον εφιάλτη της ανεργίας και της μαύρης εργασίας (υπήρχαν και το 2005 που διορίστηκα αυτά τα δεινά). Βλέποντας ένα «σίγουρο» μέλλον να ανοίγεται μπροστά μου σε καλή ηλικία (27 ετών), έφτιαξα την οικογένειά μου με μια συνάδελφο που γνώρισα στην εκπαίδευση, επίσης πτυχιούχο κλπ.     
          Βέβαια, η δική μας περίπτωση, πέραν της σημερινής συγκυρίας που μας φέρνει με ένα παιδί έξι ετών μπροστά στο ενδεχόμενο της ανεργίας και του μηδενικού εισοδήματος, είχε πολλές φουρτούνες πριν. Λόγω του ότι είμαστε διορισμένοι στα δύο άκρα της Ελλάδας και εξαιτίας της μη κατοχυρωμένης δια νόμου συνυπηρέτησης, αλλά και της γραφειοκρατικής αναλγησίας, είμαστε ανά δύο έτη περίπου με μια βαλίτσα στο χέρι και το παιδί αγκαλιά, τρέχοντας από πόλη σε πόλη (μένοντας και αναγκαστικά χώρια κατά καιρούς).
         Παρά  τις δυσκολίες που συναντήσαμε, την απάνθρωπη και ανάλγητη συμπεριφορά, την οικονομική αιμορραγία και τα υπόλοιπα κοινά με το 98% των Ελλήνων προβλήματα, καταφέραμε εδώ και οκτώ χρόνια να ξεπεράσουμε τα εμπόδια που ορθώθηκαν μπροστά μας μαζί και ζούμε, έστω και έτσι, με κάποια στοιχειώδη αξιοπρέπεια το παιδάκι μας.           
        Πλέον όμως, κάποιοι προσπαθούν να μας τη στερήσουν και αυτή. Θα πουν κάποιοι λογικά, ότι αφού διοριστήκαμε αξιοκρατικά δεν έχουμε λόγο να φοβόμαστε την απόλυση. Πιστεύει κανείς όμως ότι υπάρχει λογική σε όλα αυτά που γίνονται; Εμείς είμαστε ακόμη δύσπιστοι, ενώ ανησυχούμε έντονα και για το μέλλον του παιδιού μας και την ενότητα της οικογένειάς μας. Ποιός μπορεί να μας πει που μπορεί να βρεθεί ο καθένας μας και πού το παιδί μας και αν θα έχουμε ένα πιάτο φαγητό να του δώσουμε;

ΘΕΛΟΥΜΕ ΔΟΥΛΕΙΑ ΚΑΙ ΟΧΙ ΑΝΕΡΓΙΑ,
   ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ ΚΑΙ  ΑΞΙΟΚΡΑΤΙΑ,
 ΚΑΜΙΑ ΑΠΟΛΥΣΗ
 
Y.Γ. ΠΑΛΕΥΟΥΜΕ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΕΧΟΥΜΕ ΚΑΙ ΟΙ ΔΥΟ  (ΑΣΧΕΤΩΣ ΤΩΝ ΕΥΝΟΗΤΩΝ ΔΥΣΚΟΛΙΩΝ,ΝΑ’ ΝΑΙ ΚΑΛΑ ΟΙ ΣΥΓΓΕΝΕΙΣ ΠΟΥ ΒΟΗΘΟΥΝ ΜΕ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΚΛΠ), ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΖΕΥΓΑΡΙΑ
 ΣΕ ΟΛΕΣ ΤΙΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ 
ΠΟΥ ΕΓΙΝΑΝ ΚΑΙ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ, 
 ΔΕΝ ΕΦΗΣΥΧΑΖΟΥΜΕ  
ΜΕ ΤΙΣ «ΧΑΡΕΣ» ΠΟΥ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΑΣ ΚΑΝΟΥΝ (ΝΑ ΛΕΜΕ ΚΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ Ο ΕΝΑΣ ΘΑ ΑΠΟΛΥΘΕΙ, ΛΕΣ ΚΑΙ ΜΑΖΙ ΚΑΝΑΜΕ ΤΑ ΧΑΡΤΙΑ ΜΑΣ…)

ΛΕΜΕ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ ΣΥΝΑΔΕΛΦΩΝ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΑΔΙΚΙΕΣ ΠΟΥ ΔΙΑΠΡΑΤΤΟΝΤΑΙ ΣΕ ΒΑΡΟΣ ΟΛΩΝ.

ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΤΙΠΟΤΑ,
ΑΥΤΟΙ ΜΑΣ ΧΡΩΣΤΟΥΝ!