«Δεν μπορώ παρά να διακρίνω μια υποκρισία από όσους προσαρμόζουν με ταχύτητα τη στάση τους ανάλογα με την επικαιρότητα ή το λαϊκό αίσθημα»
Το τραγικό περιστατικό που συνέβη προ ολίγων ημερών σε Λούνα Παρκ στην περιοχή του Ελληνικού, με την κατάληξη ενός μικρού 13αχρονου παιδιού και τον τραυματισμό της 9αχρονης αδερφής του, έφερε στην επιφάνεια ένα πολύ σοβαρό ζήτημα: αυτό των ελέγχων της πολιτείας προς όφελος της ασφάλειας των πολιτών, και ιδίως σε ευαίσθητους χώρους όπου συναθροίζονται παιδιά.
Δικαίως εξεγείρεται το αίσθημα των πολιτών για την ελλιπή ασφάλεια ή την έλλειψη μέτρων ασφαλείας σε χώρους συνάθροισης κοινού. Ιδίως όταν αυτοί προσελκύουν παιδιά. Ως πατέρας τριών μικρών παιδιών γνωρίζω και βιώνω καθημερινά την αγωνία των γονιών, το μόνιμα άγρυπνο βλέμμα, τη διαρκή εγρήγορση. Ως γονιός περιμένω από την πολιτεία να ορίζει και να διασφαλίζει τους κοινούς κανόνες αλλά να επιτηρεί και την εφαρμογή τους.
Μέσα σε αυτή την αγωνία και τη λαϊκή οργή, ζητούνται απαντήσεις, αναζητούνται οι υπεύθυνοι. Ποιος φταίει; Ο επιχειρηματίας, ο υπεύθυνος του χώρου, ο δήμος, η περιφέρεια, η αστυνομία, ο υπουργός, η δικαιοσύνη;
Ενα γαϊτανάκι απόδοσης και απόκρουσης ευθυνών εκτυλίσσεται, όπου, βέβαια, δεν περιμένω να καταλήξει κάπου υπό αυτές τις συνθήκες. Ολοι ισχυρίζονται ότι δεν φέρουν την ευθύνη. Το θέμα σύντομα θα προσπεραστεί στα μέσα ενημέρωσης και στη σκαλέτα των ειδήσεων από την αδηφάγα επικαιρότητα. Εν τω μεταξύ, τίποτα δεν θα έχει αλλάξει την επαύριον. Το θέμα θα μας απασχολήσει ξανά όταν συμβεί κάποιο άλλο παρεμφερές δυστύχημα.
Δεν πρωτοτυπώ με τις παραπάνω διαπιστώσεις. Με αφορμή όμως αυτές, θέλω να καταθέσω και να μοιραστώ μια προσωπική μου εμπειρία. Ως αντιδήμαρχος στο Δήμο Αθηναίων, είχα την πολιτική ευθύνη των ελέγχων που διενήργησε η Δημοτική Αστυνομία σε χώρους θεατρικών και καλλιτεχνικών παραστάσεων στην πρωτεύουσα. Πριν συμβεί οποιοδήποτε ατύχημα.
Τα ευρήματα των ελέγχων ήταν αποκαρδιωτικά. Πολλοί χώροι λειτουργούσαν χωρίς την προβλεπόμενη άδεια. Δεν πρόκειται για γραφειοκρατική τυπικότητα. Χωρίς άδεια, που εκδίδεται όταν υπάρχουν όλα τα δικαιολογητικά που πιστοποιούν ότι τηρούνται, μεταξύ άλλων, και οι απαραίτητοι κανόνες ασφάλειας, κανένας δεν γνωρίζει αν ο χώρος είναι ή, έστω, υπήρξε ασφαλής. Εν προκειμένω, στην Αθήνα διαπιστώθηκαν πολλοί χώροι παραστάσεων χωρίς άδεια, χωρίς πυροπροστασία, χωρίς καμία έξοδο κινδύνου ή με εξόδους κινδύνου-παγίδες.
Η Δημοτική Αστυνομία υπέβαλε άμεσα μηνύσεις και κινήθηκαν γρήγορα όλες οι λοιπές διαδικασίες προκειμένου να σφραγιστούν οι χώροι παραστάσεων.
Και τότε... γαία πυρί μιχθήτω! Στοχοποιήθηκε η Δημοτική Αστυνομία και εγώ προσωπικά. Πολλοί καλοθελητές (δημοτικές παρατάξεις, κόμματα, επαγγελματίες και επιχειρηματίες του θεάτρου, συνδικαλιστές και αρκετοί δημοσιογράφοι) υπερασπίζονταν αβασάνιστα την άποψη ότι πρέπει να προστατευθούν πάση θυσία χώροι ακατάλληλοι και χωρίς την τήρηση της απαιτούμενης ασφάλειας. Κάτω από αυτή τη γενική πίεση γαντζώθηκαν αιρετοί που επιχειρηματολογούσαν υπέρ της «επιχειρηματικότητας», των θέσεων εργασίας, της «ενίσχυσης» του πολιτισμού και έπνεαν μένεα εναντίον... της τήρησης της νομιμότητας! Λες και είναι πολιτισμός να θέτεις σε κίνδυνο τους ανθρώπους. Συνηθισμένοι σε ρόλο εναλλάξ «εισαγγελέα» και «συνηγόρου υπεράσπισης», προτίμησαν από τις δράσεις πρόληψης τις αντιδράσεις διαχείρισης του πολιτικού κόστους. Και με τον κλέφτη και με τον αστυνόμο.
Κανείς δεν αναφέρθηκε τότε στην ασφάλεια των θεατών. Μάταιη η επίκληση, πέρα από την τήρηση του νόμου, στην ελλιπή ασφάλεια και την επικινδυνότητα, ακόμα και σε χώρους παιδικών παραστάσεων. Αρεστοί αντί για άριστοι, στέκονταν στο πλευρό των «αδικημένων» παρανόμων και παραγνώρισαν ακόμα και αδιάψευστο φωτογραφικό υλικό που αποδείκνυε την ακαταλληλότητα των χώρων· τις εξόδους κινδύνου που οδηγούσαν σε μπαλκόνια ή που εγκλώβιζαν -αντί να απεγκλωβίζουν- το κοινό. Δεν επέδειξαν παρόμοια «ευαισθησία» όταν ορθώς αποφασιζόταν η σφράγιση άλλων χώρων. Το σύνολο των δημοτικών παρατάξεων τάχθηκε υπέρ της αναστολής της σφράγισης των επικίνδυνων χώρων. Τοπικοί πολιτευτές, υποκύπτοντας στο ψηφοθηρικό ένστικτο, περίμεναν από το Κοινοβούλιο να εκδώσει ένα νέο «σωτήριο» νόμο, η άγνωστης επικινδυνότητας λειτουργία τους πήρε παράταση, με τον κίνδυνο όμως να καραδοκεί.
Επιστολή μου στον υπουργό Παιδείας για την ανάγκη έκδοσης εγκυκλίου προς τα σχολεία ώστε να ενημερώνονται για την αδειοδοτημένη ή μη λειτουργία των θεάτρων και να διασφαλίζεται η ασφάλεια των μαθητών, πέρασε αλλά δεν ακούμπησε! Τελικά, ένας πρόχειρος, τροϊκανής ταχύτητας και λογικής νόμος ψηφίστηκε ομόφωνα(!) στη Βουλή και σωρεία στοχευμένων κόψε-ράψε παρεκκλίσεων από τους κανόνες έγιναν προσωρινά αποδεκτές. Ωστε να αδειοδοτηθούν μόνο όσοι ήδη λειτουργούσαν αλλά δεν πληρούσαν τις ώς τότε προδιαγραφές. Αφεση αμαρτιών στις «πρώην» αμαρτίες! Πολιτική... Λούνα Παρκ και θέατρο του παραλόγου μαζί.
Απέναντι σε δημοκόπους πρέπει να αντιτάξουμε όσους διεκδικούν ψήφο αξιοπρέπειας και συνέπειας, όσους ηγούνται των εξελίξεων, ακόμα και με προσωπική πολιτική φθορά, και δεν καθοδηγούνται από αυτές, όσους μπορούν να λένε όχι στα ιδιοτελή συμφέροντα και να πηγαίνουν κόντρα στο ρεύμα με γνώμονα το γενικό καλό*.
Δεν θέλω να εκφέρω γνώμη για το τραγικό περιστατικό στο Ελληνικό, πόσω μάλλον να αποδώσω τυχόν ευθύνες! Για να κρίνεις δίκαια πρέπει πρώτα να αφιερώσεις χρόνο αναζητώντας και ξεδιπλώνοντας προς τα πίσω το νήμα. Από τις ώς τώρα αντιδράσεις, όμως, δεν μπορώ παρά να διακρίνω μια υποκρισία από όσους προσαρμόζουν με ταχύτητα τη στάση τους ανάλογα με την επικαιρότητα ή το λαϊκό αίσθημα. Η πολιτική εντολή για «σαρωτικούς» ελέγχους έχει γνωρίσματα διαχείρισης κρίσης και ελάχιστα με καθησυχάζει!
Καταλαβαίνω τη σημερινή αγανάκτηση για την απώλεια ενός μικρού παιδιού όταν έπαιζε αμέριμνο. Τη νιώθω και εγώ. Αγωνιώ ως γονιός. Πνιγόμαστε από ένα απροσδιόριστο συναίσθημα ανευθυνότητας και εξοργιζόμαστε. Θέλει όμως προσοχή. Ο καθένας μπορεί να θυμώσει, είναι εύκολο. Αλλά να θυμώσεις με το σωστό άνθρωπο, στο σωστό βαθμό, για το σωστό λόγο, τη σωστή στιγμή και με το σωστό τρόπο, αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο (Αριστοτέλης). Πριν ψάξουμε για τους ενόχους, πριν απαντήσουμε στο ερώτημα «τις πταίει;», για να μην υπάρξουν εξιλαστήρια θύματα, πρέπει να εξεταστεί αρχικά το τι, γιατί και κατά πόσο φταίει.
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΕΥ. ΑΝΑΓΝΩΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
αντιδήμαρχου και προέδρου Οικονομικής Επιτροπής Δήμου Αθηναίων
* Ο Γ. Αναγνωστόπουλος δεν θα είναι υποψήφιος στις επερχόμενες δημοτικές εκλογές
Πηγή: Ελευθεροτυπία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου